Al geregeld werd er wat heen en weer gemaild met onze zuidelijke collega, ervaringen uitgewisseld, want hoe gaat dat nu precies bij hen in de kudde? En hoe wordt het in de winter geregeld? Toen enkele weken geleden de serieuze uitnodiging kwam om op korte termijn langs te komen, konden we dat natuurlijk niet afslaan. Beter gezegd, het leek ons geweldig!
Met groot enthousiasme stapten wij dus afgelopen dinsdag in de auto richting het zuiden des lands, op weg naar Staatsbosbeheer Zuid-Holland in Numansdorp. Na ruim 2,5 uur en een paar keer mis rijden, want tom (of truus) hield juist even pauze toen het niet uit kwam, konden wij dan toch Ilona Ploegmakers weer eens de hand schudden, ditmaal op haar kantoor.
Met eerst de nodige informatie over de gebieden, de grootte, de locatie, de dieren en het ontstaan, ging het verhaal al snel verder over de Fjorden, afstammingen, de wijze waarop ze vervoerd worden, voeding, gezondheid, etc. Vele vragen werden over en weer gegooid, want niet enkel wij hadden de nodige vragen over de Fjorden en het beheer er van in natuurgebieden.
Ilona nam ons vervolgens eerst mee naar de kudde van Havik die op de Hellegatsplaten lopen. Een droog gevallen gebied dat ontstond nadat de Philipsdam gebouwd werd. In totaal kwam er 350 hectare natuurland beschikbaar. Staatsbosbeheer hield het gebied in beheer en besloot hier vee op te weiden. De afgelopen jaren is het, naast de Heckrunderen, de Duits gefokte Havik IV (v. Haavard) die het gebied met zijn veelzijdige merriekudde begraasd.
Vanaf de uitkijktoren.
Havik valt vanuit de verte op door zijn mooie isabel roomkleur.
Iets verderop konden we de kudde voorbij zien komen.
Een opvallend donkerrodblakke merrie.
De Heckrunderen in het gebied.
Na de Hellegatsplaten zijn we richting de Slikken van Flakkee gereden. Op de route door Goerre-Overflakkee was het mooi sight seeing, maar ook een klein stukje ramptoerisme, vanwege de hevige regenval van de laatste dagen. Alvorens we de kudde van Fjordenhengst Bren (v. Sverre) gingen opzoeken een korte pauze met een broodje en soepje en vervolgens weer op pad. Eenmaal aangekomen op de Slikken van Flakkee hebben we onze ogen uitgekeken. Eerst de vangkooi met uitleg en ervaringen. Ervaringen waarbij de spanning soms wel érg hoog werd, wanneer dieren hun eigen gedachten er over handhaafden.
We vervolgden de tocht, op zoek naar Bren en zijn kudde. Rijdend door het toch wel iets nat geworden gebied toerde Ilona ons rond, langs de indrukwekkende Heckrunderen maar ook zagen we diverse vogelsoorten, reeën, een konijn en zelfs een verdwaalde katachtige (of was het maar gewoon een rode kater?).
Heckrunderen zijn ontstaan naar aanleiding van een fokcombinatie uitgevoerd door de gebroeders Heck. Zij wilden door kruizen van diverse rassen de eigenschappen van het oerrund terugfokken. Hiervoor hebben zijn gebruik gemaakt van 13 verschillende rassen, waaronder de Camarguerund, de Coriscaanse bergrund, de Spaanse vechtstier evenals de Schotse Hooglander en het Hongaarse Stepperund. Het runderras dat ontstond uit deze combinatie, de Heckrund, is een relatief sober te houden ras, dat weinig extra zorg nodig heeft. Echter, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Schotse Hooglander, is het Heckrund geen recreatie-rund, oftewel...het duld weinig tot geen mensen in zijn omgeving. Ilona gaf ons dan ook zeer duidelijk mee: Niet uit de auto in de nabijheid van de runderen!
De Heckrunderen vallen qua kleur, evenals onze Fjorden, op door de wildkenmerken. Evenals de Fjorden hebben zij een 'meelsnuit' en ligt er een aalstreepachtig-dek over ze heen. De koeien zijn iets kleiner en lichter van kleur dan de mannelijke variant; de stieren.
Genoeg water!
Eenmaal bij de kudde gearriveerd werden wij al snel vriendelijk welkom geheten, nieuwsgierige dames kwamen ons inspecteren. En wat indrukwekkend is het wanneer er circa 70 Fjorden, groot en klein, allemaal verschillende types, op je af komen. Een filmscène is er niks bij. Intens genieten met tegelijkertijd een gevoel van thuiskomen.
Esther wilde wel even met Bren op de foto.
Ja dan kun je niet achter blijven hè...
Het jongste veulen, circa drie weken oud, is al voorbereid op de winter met een dikke krulvacht.
De 'wilde' Fjordenmerries moesten geregeld weggejaagd worden bij de auto i.v.m. lakschade door Fjordenschuld...hoe herkenbaar.
Een baan als kuddehengst?
En toen was de dag alweer dusdanig voorbij dat het tijd werd de reis richting het noorden weer voort te zetten, wat ging het snel! Maar ontzettend gezellig, veel besproken en gezien. Ilona, hartelijk bedankt voor deze prachtige mogelijkheid, die dragen we nog lang met ons mee.
